Sensizliğin başladığı o sabah...

        Yıllar önce bu sabahtı seni sen gibi son görüşüm..

        Gece ben uyuyamamıştım..Sende ..Bir iki kere kapını aralamış sana bakmıştım..Durgun sakin yüreğinle , acılarınla boğuşarak kısık sesli müzik dinliyordun..

         Acıların çok büyükmüş ...Sen dayanıyordun ya ben anlamamıştım..Hayatında bir şeylerin epeydir yolunda gitmediğini biliyordun..

         Bizde biliyorduk..Annemin o derin bilgisiyle seni dakika dakika kaybettiğini bilerek , dövünmeden çırpınırcasına etrafında yuvasına saldırılmış kuş gibi dönüşü ondandı..

         Babamın ve sırlarımızın , acılarımızın ,sevgilerimizin , hüzünlerimizin ayrı ayrı birlikte ortağı ablacığının  sen konu olunca sakinliğini kaybedip çıldırması ,isyanı ondandı..

         Traş oluyordun..Nasıl olduğunu sorduğumda boynunu büküp hiç sesini çıkartamadan durumunu anlatan bir bakışla bakmıştın aynadan..

         Son görüntün bu ...

         Hastahaneye geldiğimizde babamın çırpınışları , kapı aralığından baktığımda yüreğini geri gelmesi için ikna etmeye çalışan ,bir kaç kere daha atsın diye mücadele veren doktorlar ve  köşesine kıvrılmış ,büzülmüş bildiği her şey artık sensizliği söylerken bir umutla dönüşünü beklercesine sana bakan annem..

        Ve isyanın doruklarında sessiz kendine hakim olmaya çalışıp ortalığı kırıp dökse yeniden gelirmisin sorusuna cevap ararcasına oradan oraya giden , seni nasıl sevdiğini bildiğin ,nasıl geri getireceğinin yolunu bulamayan bunun için her türlü duayı söyleyerek geri gelmen için yalvaran eniştem..

       Ondan sonrasını sen anlatıyorsun ..

       Kime gittiğini ,nerelere uğradığını ,kimlere elveda dediğini ,biz nasıldık o gece hepsi mektubunda ....

       Dünyanın en güzel ,en yakışıklı ,en sakin ,en delikanlı ,en şeytan tüylü biraderim ..

       O sabah...

       Hani ben sana demiştim ya..Sende evetlemiştin kafanla son defa..

       Görüşürüz...