Çocukluğum..
Sabahlara kadar uyuyamazdım.Köpek seslerini duyardım bazen uzak ,bazen çok yakından.Ayak seslerini dinlerdim yakından geçen.Sabaha yakın ortalık ağarmağa yakın gözlerim hafiften kapanır gibi olur ,silkelenirdim, uyandırırdım kendimi.
Sabahın ilk ışıklarıyla sensizliğimin acısı biraz hafifler,çiğ olur yağardın otların üstüne,bulut olur kızarırdın gökyüzünde.
Geceyarılarından sabah etmeyi seninle öğrendim.Geceyi gündüze katmayı ,yıldızları kovalamayı , okuduğum herşeyi tekrar okumayı , sabretmeyi ,okuyamadığın okumadığın binlerce mektup yazmayı ,şiirlerde adını saklandığı yerde olmadığı halde bulmayı sende öğrendim.
Şimdi sabahın yakın olduğu zamanlarda o günlerin alışkanlığı oturup yine yazıyorum.
Belki bir 23 Nisan sabahında benim okul kapısında beklediğim gibi beni bekliyor olursun . Kaybolduğun gibi birden ortaya çıkıverirsin.
Kaybettiğim çocukluğum seni heryerde arıyorum.
Sabahın ilk ışıklarıyla sensizliğimin acısı biraz hafifler,çiğ olur yağardın otların üstüne,bulut olur kızarırdın gökyüzünde.
Geceyarılarından sabah etmeyi seninle öğrendim.Geceyi gündüze katmayı ,yıldızları kovalamayı , okuduğum herşeyi tekrar okumayı , sabretmeyi ,okuyamadığın okumadığın binlerce mektup yazmayı ,şiirlerde adını saklandığı yerde olmadığı halde bulmayı sende öğrendim.
Şimdi sabahın yakın olduğu zamanlarda o günlerin alışkanlığı oturup yine yazıyorum.
Belki bir 23 Nisan sabahında benim okul kapısında beklediğim gibi beni bekliyor olursun . Kaybolduğun gibi birden ortaya çıkıverirsin.
Kaybettiğim çocukluğum seni heryerde arıyorum.
Yorumlar
Yorum Gönder